مدح امیرالمؤمنین حضرت علی علیه‌السلام
مستیِّ من امشب شده چـندین برابر چون روی لب دارم مداوم نام حیدر جایی بـنا باشد اگر شعـری بخوانیم مـدح امیـرالـمـؤمنین باشد چه بهتر تنها به قصد جـرعـه‌ای بـاده نوشتم مسـتـانه تر از قبل، از سـاقی کـوثـر گـفتی که من عـبد محـمـد هستم اما می‌خوانده پیغـمبر تو را دائم برادر داری شجاعت آنچنان در بین میدان داری فصاحت اینچنین بر روی منبر می‌شد درخت کوچک اسلام هر دم با ضربه‌هـای ذوالـفـقـار تو تـنـاور توحید تفـسیری دگر می یافت وقتی گـفـتـی بـه مـیـدان نـبـرد الله اکـبـر تنها نه من، جبریل هم هرگز ندیـده از عرش پایین پای تو جایی فـراتر شوری به سر دارم که هرگز رفتنی نیست حتی اگر روزی نباشد سر به پیکر تقدیر من خورده گره با تو…برایم بهتر از این دیگر نخواهد شد مقدر از کودکی هرجا که دنیا زد زمیـنم با یا عـلـی از جا بـلـنـدم کرده مادر با دوستانت دوست هـستم تا قـیامت با دشمنانت دشمـنم تا صبح محـشر چـشـم تـمام دشـمـنـانت تا ابـد کـور گـوش تـمـام دشـمـنـانت تـا ابـد کـر من دوست دارم منصبم اینگونه باشد خـاک کـف پـای غـلام کـوی قـنـبر |